Rozświetlona jest ona świetlikiem w dachu i obudowana przeszkloną ścianką piaskowaną w motywy roślinne.

  Stopnie schodów wyłożone są labradorytem – dość niezwykłą wykładziną – jest to magmowa skała głębinowa używana jako kamień ozdobny nawet przez jubilerów.

   Idziemy dalej

A tu lekcje indywidualne

Opuszczamy budynek, ale to wcale nie koniec naszej wycieczki! Okazuje się że nasze zwiedzanie rozpoczęliśmy niejako "od tyłu". W obecnym budynku szkoła mieści się od 1954 roku, a powstała w marcu 1945-go – to gdzie była wcześniej?

   21 marca 1945 roku prof. Marcin Kamiński, wyposażony w upoważnienie wydane przez Urząd Wojewódzki Zagłębiowsko-Śląski przejął i zabezpieczył dawne niemieckie Konserwatorium Muzyczne mieszczące się przy ul. Zwycięstwa. W ciągu dwóch tygodni zorganizowano szkołę, którą Marcin Kamiński nazwał Instytutem Muzycznym im. Ignacego Jana Paderewskiego
Szkołę ulokowano w willi przy ul. Sobieskiego 15.

   W budynku tym (o wiele za małym) szkoła funkcjonowała tylko od marca do sierpnia 1945 roku.

   Jeszcze w kwietniu 1945 roku do Gliwic przybył Janusz Bielecki – uczeń prof. Kamińskiego – młody, obrotny, wyposażony w upoważnienie Wojewódzkiej Rady Narodowej i Urzędu Likwidacyjnego do rekwirowania wszelkich poniemieckich instrumentów muzycznych.
   Podejrzewam, że to przez niego mój mąż nie gra na fortepianie. Wiem od teścia, że mieszkanie jakie zajęli już w 1945 roku (byli pierwszym transportem ze Lwowa, który dojechał do Gliwic) wyposażone było w pianino – rodzina się cieszyła, że będzie można młodsze i przyszłe pokolenie uczyć muzyki. Ale po kilku tygodniach do drzwi zapukał jakiś młody człowiek z kilkoma wojskowymi, pokazał jakieś papiery i pianino zarekwirował...

   Szkoła jesienią 1945 roku przeniosła się do większego budynku – pięknej willi przy ul. Kościuszki 38.

   Przeprowadzka była o tyle łatwa, że obie posesje dzieli tylko mur – większość wyposażenia podawano sobie przez ten mur i przenoszono w nowe miejsce.
   Niestety, willę tę upatrzył sobie jakiś prominent – szkoła musiała się wynieść. Przeniosła się znów niedaleko – na Długosza 2.

   Ale ta lokalizacja była fatalna – klasy były w piwnicach, w byłej stajni, przerabiano na klasy nawet łazienki i ubikacje. Jasne było, że potrzebna jest znacznie większa siedziba.

   W 1945 roku budynek po Stadthaus zajęło Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. Ale szybko rozwijająca się biurokracja też potrzebowała coraz więcej miejsca – i w 1954 roku piękna willa Jenny Schlesinger została opuszczona. Miało na nią chrapkę wiele instytucji – między innymi Technikum Samochodowe. Każda z ubiegających się o budynek instytucji miała przydział lub zgodę na zajęcie – podpisane przez różnych ministrów, a nawet samego Cyrankiewicza. Jasne było, ze trzeba zadziałać na zasadzie "kto pierwszy ten lepszy". Szkoła Muzyczna w ciągu 2 godzin zaimprowizowała przeprowadzkę – gdy przyjechały platformy z wyposażeniem Technikum Samochodowego w salach odbywały się lekcje (bardzo głośne, by nikt nie miał wątpliwości). Dyrektor technikum, na szczęście zaprzyjaźniony z Kamińskim machnął ręką i zajął sąsiedni budynek. W razie sporu on byłby górą – miał przydział budynku podpisany przez samego Cyrankiewicza, a prof. Kamiński dysponował "tylko" zgodą ówczesnego sekretarza Prezydium MRN...
   I tak szkoła zaczęła działalność w obecnej siedzibie...