Pierwsi osadnicy zostali sprowadzeni z Frankonii (wschodniej Turyngii). Osadnicy byli ludźmi wolnymi, a ich gospodarstwa były dziedziczne. Otrzymali 15 lat zwolnienia od podatków, ale początki były bardzo trudne, gdyż zagospodarowywano się na ziemi uzyskanej z karczowania lasu. 

   Sołtys otrzymał co szósty łan, prawo do posiadania karczmy i młyna na Kłodnicy, sklepu z chlebem i drugiego z mięsem oraz trzecią część opłat sądowych. Po upływie wolnizny świadczenia z łanu miały wynosić wiardunek srebra (Wiardunek to średniowieczna jednostka wagowa stosowana w Niemczech i w Polsce, około 49 g srebra. Wiardunek stosowany był najczęściej w obliczaniu czynszu pieniężnego, płacony rocznie w wysokości 1–1¼ wiardunku, zależnie od wielkości łanu.), dwie miary pszenicy, dwie żyta i dwie owsa. Dziesięcina należeć miała do opata Rud i miała wiardunek srebra. Zarządca miał posiadać takie prawa, jakie mieli inni zarządcy we wsiach klasztornych. Jeden łan stanowić miała "via pecorum", (nie znalazłam tłumaczenia) a jeden przeznaczony został dla kapelana, co świadczy o istnieniu tu już wtedy kościoła.

Chata z 1881 roku

Najstarsze zabudowania z 1800 roku

dom z XVIII wieku – do 1945 roku własność rodziny Selitte

   Potomkowie osadników zachowali odrębność w mowie, ubiorach i obyczajach. Wg Antona Klaußmana „Ludzie ci zachowali swoją narodowość w stanie czystym. ... Urządzenie i wygląd zagrody były zawsze niemieckie, a strój również przypomina niemiecki ubiór. Mężczyźni noszą krótkie jakle, bardzo szerokie, skórzane pasy i charakterystyczne niebieskie płaszcze, których zwykle nie zdejmują nawet latem. Kobiety zarzucają na ramiona chusty podobne do tych jakie noszą kobiety słowiańskie. Chusty szywałdzkie są jednak białe. Wszystkie niewiasty noszą też jednakowe, czerwone pończochy. Jakle kobiet ubierane do sterczących szeroko na boki spódnic mają kolor niebieski albo brązowy...”

bojkowskie wesele na malowidle ściennym A. Muntzera w sali balowej hotelu Haus Oberschlesien

   Ich niechęć do zawierania małżeństw z osobami spoza wsi, spowodowała w efekcie, że zawierano małżeństwa pomiędzy kuzynostwem co doprowadziło do ponadprzeciętnej liczby osób głuchoniemych i ociężałych umysłowo we wsi. (np. w roku 1896 aż 1/3 zawartych małżeństw wymagała dyspensy biskupiej). Próbowano temu zaradzić od roku 1925, przenosząc młode małżeństwa do sąsiednich miejscowości.

   Kobiety słynęły jako hafciarki, ich dziełem była m.in. kurtyna w gliwickim teatrze „Victoria”. We wsi działała Izba Hafciarstwa (Schönwalder Stichstube), pochodząca od tej nazwy sygnatura dzieł, stała się później przyczyną wielu tragicznych nieporozumień. W szczytowym okresie Izba zrzeszała około 100 hafciarek, powstał nawet film "Ein stickendes Dorf" (haftująca wieś). Sklep tej Izby znajdował się na gliwickim rynku, obok dzisiejszej księgarni św. Jacka.

   Niedługo po założeniu wsi przez cystersów powstała gospoda Die Deutsche Eiche (Niemiecki Dąb). Działała ona jako tzw. karczma sądowa (Gerichtskretscham). W niej starszyzna Szywałdu odbywała obrady niekiedy łącznie z opatami klasztoru, tu odbywały się wiejskie sądy. 

   Wiele lat później powstała przy drodze Trynek-Gierałcice druga gospoda Nieder Kretscham (Dolna Karczma). Obie te karczmy wymieniane są w księgach kościelnych pod koniec wojny trzydziestoletniej. 

   Karczma Die Deutsche Eiche spłonęła w 1945 roku a na jej gruzach wybudowano świetlicę.

Gasthaus Zum Krug Josefa Gillnera

Gasthof Gregger

Gasthof Jocker

Gasthof Zur Linde

Cafe Gemander

pomnik żołnierzy – ofiar I wojny

   W styczniu 1945 roku wielu mężczyzn zesłano do sowieckich łagrów, wielu też mieszkańców trafiło do koncentracyjnego obozu "Zgoda" w Świętochłowicach, gdzie m.in. zamęczony został proboszcz Edgar Wolf. W samej wsi zamordowano około 120 osób, w tym wiele kobiet i dzieci. Pozostali mieszkańcy zostali 27 września 1945 roku w nieludzkich warunkach deportowani, wielu z nich zmarło podczas drogi. Schönwald natomiast przemianowano na Bojków.
   3 sierpnia 1996 r. ksiądz biskup Gerard Kusz poświęcił na bojkowskim cmentarzu pomnik upamiętniający ks. Edgara Wolfa i ponad 120 osób świeckich zamordowanych w 1945 r. Pomnik ufundowali potomkowie i krewni ofiar, mieszkający obecnie w Niemczech i USA. Inicjatorami budowy pomnika byli ks. Albert Ciupla i pan Anton Botschek.