Miejscowość założona została najpóźniej w pierwszej połowie XVI w. Rezydencję wzniesiono w XVIII wieku i parokrotnie przebudowywano. Jest to dwór neogotycki wzniesiony na planie litery "L", murowany z kamienia i cegły, częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny, z użytkowym poddaszem, nakryty dachem dwuspadowym z lukarnami. Fasada (elewacja zachodnia) o nieregularnym układzie osi, z centralnym głównym wejściem, poprzedzonym murowanym gankiem. W elewacji południowej trzykondygnacyjny ryzalit, zwieńczony schodkowym szczytem. Od wschodu dobudowana dwukondygnacyjna drewniana loggia. W narożniku płd.-wsch. niewielka ośmioboczna wieżyczka. Elewacje pozbawione większości ozdobnych detali, zachowały się neogotyckie nadokienniki, wydatny gzyms między kondygnacjami i fryz z ceramicznych kształtek. Ściany szczytowe podobnie jak ryzalit wieńczą schodkowe szczyty. Układ wnętrz przekształcony, nieregularny, w niektórych pomieszczeniach przyziemia zachowane sklepienia: klasztorne, kolebkowe i kolebkowe z lunetami. Do dworu przylegają resztki parku krajobrazowego z XIX w., częściowo otoczonego kamiennym ogrodzeniem z ceramicznymi kształtkami. W pobliżu pochodzące z lat 1863–1865 zabudowania dawnego folwarku: oficyna, obora, budynek gospodarczy.

   W 1945 roku dobra Konary-Stanica (łącznie 495 ha) zostały znacjonalizowane i przekazane Państwowemu Gospodarstwu Rolnemu. W latach siedemdziesiątych XX w. doprowadzony do ruiny dwór zamierzano rozebrać. Od 1988 roku budynek jest własnością prywatną i można go zobaczyć tylko z zewnątrz.

   Do rejestru zabytków w Stanicy wpisano cały zespół dworski.