Buszowalibyśmy tam dłużej, ale już był czas na spotkanie z Panią Barbarą SCHAEFER-KOBYŁCZYK, więc pognaliśmy.

I nagle znaleźliśmy się w miejscu magicznym. Już na podwórku przywitały nas tłum kojarzący się z chińską armią terrakotową....

Przyjęła nas osobiście właścicielka firmy, pani Barbara SCHAEFER-KOBYŁCZYK, wnuczka założyciela firmy. Firma istnieje od 1882 roku, w tym samym miejscu, w rękach tej samej rodziny. Od początku zajmuje się wyłącznie produkcją sakralną, z tym, że za czasów świetności zarówno szyto i haftowano szaty liturgiczne, malowano obrazy jak i produkowano rzeźby. Obecnie pozostała już tylko ta ostatnia działalność, prowadzona wg. starych, sprawdzonych ręcznych technik, walcząca z zalewem chińskiego chłamu oraz pseudo-rzeźb produkowanych masowo z tworzyw plastycznych. Przemiła właścicielka poświęciła nam kawał czasu w wolną niedzielę aby pokazać jak wygląda proces produkcji takich pomników, jaka technika jest stosowana od początku pracy aż do momentu oddania produktu klientowi. Zaczęliśmy od tego, że najpierw trzeba mieć model, wg. którego robi się formę - to mówiąc pani Barbara otworzyła drzwi starej szopy, w której zobaczyliśmy wyłaniający się z półmroku milczący tłum.....

Jedynym oświetleniem wewnątrz były promienie słońca wpadające przez lekko uchylone drzwi i szpary w deskach. Wrażenie nieprawdopodobne - klimat nieziemski. W kacie pod ścianą rzędy ogromnych sarkofagów... Ale to nie sarkofagi, tylko formy do odlewania rzeźb.

Aż się nie chciało wychodzić! Ale tyle jeszcze do zobaczenia!!!! Formy napełniane są dwoma rodzajami materiału - w zależności czy rzeźba ma stać na zewnątrz, czy w pomieszczeniu. Po zrobieniu odlewu musi on swoje odstać aby "dojrzeć" do dalszej obróbki. I właśnie ta armia na podwórku to takie surowe odlewy czekające na swoją kolej.

Po odstaniu odpowiedniego czasu rzeźba trafia do dalszej obróbki - przede wszystkim dorabia się drobne detale, które nie wyszły przy głównym odlewaniu, lub takie, które z założenia wynikającego z kształtu rzeźby dorabia się później.

Tej biedaczce jakiś pacan uwalił kawał korony podczas ładowania na samochód, więc wróciła na warsztat i czeka na naprawę....

Nie wiem, czy patrzy za okno tęsknie bo chciałby wyjść, czy ze smutkiem na to co zrobiliśmy ze światem...

Poniżej - magazyn detali

wewnętrzny dziedziniec

A potem pani Barbara wpuściła nas na strych.... Mój Boże, ale miejsce!!!!!!!

Gdy okazało się że mam stamtąd wychodzić bo jeszcze mamy oglądać dalsze pomieszczenia, poczułam się jak Ewa kolejny raz wyganiana z raju.....

Czekał na nas magazyn w którym "dojrzewają" rzeźby stiukowe, przeznaczone do wnętrz.

A to już fragment rzeźby gotowej, czekającej na pakowanie.

Jeszcze udalismy się do biura firmy, gdzie na ścianach można obejrzeć zatrzymaną na fotografiach historię firmy.

Następnie z wielkim żalem pożegnaliśmy się z uroczą właścicielką i opuściliśmy to niesamowite, cudowne miejsce. Na pewno wrócimy, bo pani Barbara ujęta opowieścią o naszym Stowarzyszeniu i jego działalności obiecała duży upust na anioła, którego bardzo chcielibyśmy postawić na naszym cmentarzu, aby został pilnować tego miejsca gdy nas już zabraknie.....